Börn njóti siðferðisréttar í samfélaginu

Eftirfarandi blaðagrein  birtist í Mbl 22. okt og  samin vegna máls sr. Gunnars Björnssonar og tilfærslu Biskups þjóðkirkjunnar að færa sr Gunnar til  í starfi innan kirkjunnar:

Eins og vænta mátti hefur úrskurður Biskups þjóðkirkjunnar vakið harðar umræður, að færa séra Gunnar Björnsson, sóknarprest á Selfossi  til í starfi samkvæmt starfsreglum kirkjunnar. Gunnar kærði ásökun um kynferðisáreiti gegn fermingarbörnum sínum til Héraðsdóms/Hæstaréttar en var sýknaður.  Samt sem áður leiddi rannsókn málsins  í ljós,  að hann strauk og kyssti  fermingarbörn/unglingsstúlkur undir lögaldri;um það snýst málið.

Með fyrrnefndri   framkomu  særði hann siðferðiskennd þessara barna er getur ekki flokkast undir sálusorgun.  Frekar vanvirðingu við börn á viðkvæmum aldri er getur skilið eftir sig ör í hugum þeirra   um langa framtíð; jafnvel ævilangt ef ekki er leitað hjálpar strax þegar brotin eiga sér stað. Er ekki mál til komið að taka börn trúanleg í slíkum aðstæðum?

Rétt er að hyggja að fortíðinni  um mál sem hafa komið upp hjá kirkjunni og í samfélaginu þar sem fullorðnar konur/karlar hafa greint frá sárri reynslu sinni vegna kynferðislegrar áreitni á barnsaldri,  að ekki sé minnst á Breiðuvíkurdrengina eða stúlkurnar á meðferðarheimilinu Bjargi Seltjarnarnesi.

Með allri virðingu fyrir Hæstarétti þá virðist það tæpast á hans valdi að dæma hvað er siðferðisbrot nema þegar um svo gróft líkamlegt brot er að ræða, að sannanlegt er áþreifanlegum hætti. 

 Dómsvaldið stendur ef til vill á svo gömlum merg að það nái tæpast yfir víðfeðman rétt í nútímasamfélagi þar sem réttur barna og kvenna er mun meiri en áður var